Rozwój architektury
starożytnego Egiptu, a w nieco szerszym pojęciu sztuki starożytnego Egiptu,
obejmuje okres od czwartego tysiąclecia p.n.e. do IV wieku naszej ery. Całą tę
epokę cechowała jedność artystycznych form, ciągłość rozwoju oraz funkcja
służebna wobec władców i religii. Sztuka pomagała w utrzymaniu i utrwalaniu
ustalonego porządku społecznego. W dzisiejszych czasach jest źródłem do
poznania historii Egiptu.
Egipt, prawie całkowicie pozbawiony lasów, drewno
musiał sprowadzać z Libanu, inne zaś gatunki z Sudanu, stąd w architekturze
dominowały surowce miejscowe, a więc w budownictwie mieszkaniowym i usługowym
cegła mułowa i maty tkane z papirusu, a w budownictwie monumentalnym wapień,
piaskowiec, alabaster, granit i bazalt. Do czasów nam współczesnych przetrwały
tylko te drugie.
Ostatni okres w dziejach sztuki starożytnego Egiptu
to zaznaczenie się wpływów chrześcijaństwa, na tyle silnych, że niektóre
egipskie świątynie przebudowano na kościoły, a w jakiś czas potem, gdy po
upadku cesarstwa rzymskiego i w wyniku arabskiego podboju
Egipt znalazł się w granicach świata islamu, na meczety. Od tej też chwili
wspaniałe ongiś budowle jęły popadać w ruinę lub – rozebrane dla pozyskania
budulca – znikać.
Malarstwo egipskie nie jest artystyczną wizją
otaczającego świata. To rodzaj specyficznego "pisma", które symbolem
postaci, zdarzenia i koloru ma wyczarować świat, w którym zmarły ma zaistnieć w
otoczeniu bogów. Kamień, cegła, drewno były pokrywane cienką warstwą
wygładzonej zaprawy wapiennej. Na niej czerwoną linią nanoszony był szkic
przedstawianej sceny. Kontury zaznaczano mocną, czarną linią. Do malowania
używano pędzelków z rozgniecionej trzciny, do wypełniania większych powierzchni
służyły pędzelki zrobione z połączonych trzcin, traw i włókien liści palmowych.
Farby mieszano w skorupach morskich muszli. Stosowane barwniki były pochodzenia
naturalnego. Jako spoiwa używano roztworu z gumy arabskiej zmieszanej z
białkami jaj i odrobiną wody.
Malowidła pokrywały ściany, sufity grobowców i
świątyń. Wnętrza domów dekorowano znacznie skromniej .Dekoracja domów służyła
zapewnieniu im magicznej ochrony i bezpieczeństwa. Była umieszczana tylko na
niektórych kolumnach, portalach i fryzach. Malowano także zewnętrzne
powierzchnie budowli, detale architektoniczne, rzeźby, reliefy. Barwy stosowane
na zewnątrz były zawsze intensywniejsze od tych stosowanych wewnątrz.
Wynalazki Starożytnego Egiptu:
-Papirus
-Umiejętność mumifikowania
zmarłych
-Klepsydra
-Kalendarz egipski
- Na przykładzie
skomplikowanych operacji- narzędzia chirurgiczne
-Egipt w okresie
starożytnym był krajem gdzie rozwijała się w bardzo dużym stopniu kultura, mogą
świadczyć o tym liczne przykłady architektoniczne, dzieła literackie, rozwój
religii, pisma, w końcu osiągnięcia w wielu dziedzinach nauki np.: matematyka,
zwłaszcza geometrii i algebry oraz astronomia, i medycyna. Najbardziej
wykształconą grupa ludzi byli kapłani, nieco gorzej urzędnicy. W Egipcie nie
wykształciła się oddzielna grupa elity intelektualnej, dlatego można
zaryzykować stwierdzenie, że to kapłani byli jedyną grupą, od której zależał
rozwój nauki w starożytnym Egipcie,przykłady rozwoju nauki:
-Kalendarz Słoneczny
-Podział dnia
-Obserwacja planet
-Stosowanie protez
-Operacje ze środkami
znieczulającymi
-Opanowanie'obróbki
miedzi
MAPY STAROŻYTNEGO EGIPTU I
MEZOPOTAMII
Mapy starożytnego Egiptu i
Mezopotamii nie były tak dokładne jak współczesne, ale były na nich zaznaczone
wszystkie najważniejsze rzeczy takie jak największe rzeki i najważniejsze
miasta. Nie była na nich zaznaczona skala, a granice były podawane w
przybliżeniu. Mapy obejmowały przeważnie tylko granice państwa i blisko
sąsiadujące z nimi rzeczy.
Źródła:
1.http://histmag.org/forum/index.php
2.http://forum.historia.org.pl/topic/13791-szabla/page__st__75